สิ่งที่เรียกว่า "ความทรงจำ"

ในหนึ่งชีวิตของคนเรา....
จะมีโอกาสได้พบเจอกับเรื่องราวดีๆ น่าประทับใจ น่ารำลึกถึงซักกี่เรื่องกัน.

บางครั้ง สิ่งที่เราอยากเจอ
ก็ค้นหาไม่เคยเจอ

บางครั้ง สิ่งที่เรารอคอย
ก็ไม่เคยมีวันจะมาถึง

บางครั้ง สิ่งที่เราพยายามวิ่งหนี
กลับไม่เคยไปไกลจากความคิดของเราเอง

บางครั้ง สิ่งที่เราต้องการ
ก็ไม่เคยได้มา...แม้จะพยายามสักเท่าไหร่ก็ตามที

บางครั้ง สิ่งที่เราเรียกว่าอุปสรรค
ก็แปรเปลี่ยนเป็นแรงผลัก ให้ก้าวต่อไป

บางครั้ง สิ่งที่เราเรียกว่าสำเร็จ
ก็เป็นอีกหนึ่งจุด ที่อาจพาไปสู่ความสิ้นสูญ

บางครั้ง สิ่งที่เป็นของเรา
ก็ไม่ได้อยู่กับเราไปชั่วชีวิต

บางครั้ง สิ่งที่เป็นของคนอื่น
ทั้งที่ไม่ปรารถนา ก็ต้องมีสิ่งโยงให้เกี่ยวพัน

บางที....ณ เวลาที่เรานั่งคิดถึงเรื่องต่างๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเราอยู่นี้
ก็เป็นจุดเล็กๆ ที่จะสะกิดให้เราใช้เรื่องราวต่างๆ ที่พบเจอมา เป็นครูที่ดีไว้เตือนตัวเอง
ให้ก้าวต่อไป ไม่ผิดพลาด ไม่บอบช้ำ อย่างที่เคยเกิดขึ้นแล้วในบางตอนของ "ความทรงจำ"

หากต้องแอบรักใครซักคน........

ความรัก ไม่ได้เลือกว่าจะเกิดเฉพาะเจาะจงระหว่าง ใคร กับ ใคร
จะเข้ามาสู่ชีวิตคนแต่ละคนในช่วงไหน เวลาใด

ไม่มีใครรู้ หรือกำหนดได้ว่าจะให้เราได้พบกับ "คนที่เหมาะสมให้เรารัก" ในสถานะใด
.
.
.
.
บางคนโชคดี อาจพบคนที่ยัง โสด ว่างอยู่ และค้นหา "คนของใจ" อีกคนอยู่เหมือนกัน
และต่างคนต่างก็เป็น "คนที่ใช่" ของกันและกัน รักนั้นก็ลงเอยด้วยดี

บางคนอาจจะโชคไม่ค่อยดี.......ที่เจอ "คนที่ใช่สำหรับเรา"
แต่....เราไม่ใช่สำหรับเขา ....ทำให้ต่างคนต่างไป

หรือ บางครั้ง "ความรัก" อาจโหดร้ายยิ่งกว่านั้น
เมื่อให้คน 1 คน ต้องไปรัก คนอีกคน ที่ใช่ .....แต่ผิดเวลา
พบกันช้าไป และอีกฝ่ายมีใครอยู่แล้วทั้งคน

รู้ทั้งรู้ ว่ามันจะไม่ก้าวหน้า แต่ก็รักไปแล้ว
รู้ทั้งรู้ ว่าไม่มีทางบรรจบ แต่ก็พอใจที่ได้รัก
รู้ทั้งรู้ ว่า "รักแล้วเจ็บ" แต่ก็ยอมทนเจ็บ ปวดร้าวเพียงคนเดียว

......จะมีซักกี่คน ที่มีความสุขอย่างที่สุด กับการที่ต้องรักใครเพียงข้างเดียว........

เมื่อรักเริ่มละลาย

เมื่อรักได้เริ่มต้น.....

คงไม่มีใครอยากให้ มีปัญหา หรืออุปสรรคเข้ามาวุ่นวาย แม้แต่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ เรื่องไม่เป็นเรื่อง อะไรที่มันขี้เล็บ ขี้ปะติ๋ว
ก็ไม่อยากให้มี ไม่อยากให้เจอกันทั้งนั้น

เมื่อรักได้เริ่มเดินทาง.....

บนเส้นทางเดินนั้น คงไม่มีใครอยากให้มันสิ้นสุดลง คงอยากให้มันดำเนินไป เรื่อยๆ อาจไม่ต้องเร็ว แค่ช้าๆ แต่มั่นคงก็ยังดีกว่าการจบลงด้วยระยะทางสั้นๆ แต่วันข้างหน้า ไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น....แต่คำอธิษฐานในใจคงไม่มีใครอยากให้ความรักสิ้นสุดลงที่ตรงจุดไหนเลยทั้งนั้น

เมื่อรักเริ่มหมดน้ำมัน

ทุนในการเดินทางเส้นทางรักนั้น ความเข้าใจ ความใส่ใจ ความผูกพันธ์กัน แต่ละคน แต่ละคู่มีไม่เท่ากัน มันอาจจะลดลงเพียงแค่เริ่มออกสตาร์ท แต่จะหาจากไหนมาเติมน้ำมันรักล่ะ???
ก็จากใจของแต่ละคนนั่นแหละ.....วันที่เริ่มรักกัน เข้าใจกันยังไง ใส่ใจกันแค่ไหน ก็เติมสิ่งเหล่านี้ลงไปเพิ่มสิ่งที่หดหายไป เส้นทางรักก็จะขยายระยะทางออกไปได้อีก ใกล้/ไกล แล้วแต่ใครจะหมั่นเติม

เมื่อไม่มีแล้ว....เชื้อเพลิงเติมรัก

การเดินทางที่ไกล อาจไม่ลำบากเท่ากับเส้นทางที่ขรุขระ ไม่ราบรื่น ไหนจะเส้นทางรกพงป่า ภูเขาสูงชัน เส้นทางชำรุดผ่านไม่ได้ ไหนจะพายุ ลม ฝน สาดกระหน่ำ....บางครั้งบางที คนที่เดินทางทั้ง 2 ก็คงเหนื่อยและล้าเกินกว่าจะก้าวได้อีก แม้เพียง....ก้าวเดียว

และแล้วรักก็เริ่มละลาย

อุปสรรค กวากหนาม ข้างทาง หรือขวางหน้า ถ้าใจแกร่งและมั่นคงพอ จะจับมือกันฝ่าฟันไป อาจจะร้อน กะช่วยกันพัดวีให้ร้อนคลาย ฝนเปียกก็กลายเป็นชุ่มเย็นใจ เพราะกุมมือกันวิ่งฝ่าฝนพรำ หนาวเหน็บก็อุ่นได้ ด้วยอ้อมกอดแห่งรัก อุ่นยิ่งกว่าอาภรณ์ใดในโลกนี้จะมีได้...แต่สิ่งที่ทำให้เส้นทางรักชะงักงัน หรือถึงทางตันนั้น...ก็เพราะคำว่า "รัก" ในความรู้สึกของฝ่ายใดฝ่ายนึง หรือทั้งสองคน เริ่มคลายความศรัทธา ไม่มั่นคง ไม่ได้มีความหมายว่า "รัก" อย่างที่เคยบอกกันอีกต่อไป ทำให้ร้อนก็ต้องเป็นหนาว ถึงฝนก็ต้องเปียกปอนไปถึงหัวใจ หากหนาวก็ต้องหนาวจับขั้วหัวใจ...

ทั้งที่ไม่มีใครรู้...ว่าทำไมถึงมีแต่สิ่งไม่ดีไปซะทุกสิ่งอย่าง ทุกลมหายใจ สาดเทใส่กัน แทนความรัก ความเข้าใจ
ก็ตอนที่เริ่มรัก กับตอนที่เริ่มถอดใจ คนที่อยู่ตรงหน้าก็คือคนคนเดิม....ไม่ใช่รึไง???